Όχι, ο Διάβολος-beholder-δράκος-tarrasque-δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο ειδεχθές και άκρως θανάσιμο τέρας, κρύβεται συνήθως σε κάποιο επικίνδυνο μέρος, μέσα σ` ένα ενεργό ηφαίστειο ή σ` έναν εγκαταλελειμμένο ναό γεμάτο ευφάνταστες, δολοφονικές παγίδες. Επειδή φαντάζομαι δεν καταλάβατε πού το πάω, θα σας το κάνω πιο λιανά. Στο DnD, όπως και στη ζωή άλλωστε, υπάρχουν σημαντικά πράγματα / θέματα / προβλήματα και ασήμαντα, ανάλογα πάντα και τις επιμέρους καταστάσεις και συνθήκες. Σήμερα, θα μιλήσουμε λιγάκι για αυτά τα ανούσια πραγματάκια που κατά καιρούς όλοι λίγο-πολύ έχουμε σπαταλήσει τον χρόνο μας, αναλωμένοι σε λεπτομέρειες που απλώς καθυστερούν το παιχνίδι, καταστρέφουν την ατμόσφαιρα και εκνευρίζουν τους παίκτες.

Βέλη και λοιπός εξοπλισμός

Η μόνιμη ανησυχία του τοξότη (ranger ή rogue, συνήθως, αν και ακούω πολύ καλά λόγια για τον arcane archer). Μην τυχόν και ξεμείνει από βέλη. Λογικό, επόμενο και ως έναν βαθμό αληθοφανές και θεμιτό. Όμως, για να έχει κάποιο νόημα αυτό το κόλλημα, πρέπει να συντρέχει ουσιώδης λόγος. Δηλαδή, αν το campaign σας έχει να κάνει κυρίως με πόλεις ή αντίπαλα βασίλεια, γενικά υπάρχει πολιτισμός παντού τριγύρω, τότε δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μην ανεφοδιάζεται συνεχώς ο επίδοξος Green Arrow με τα απαραίτητα, ακόμα και αν ξεχνά να το δηλώσει. Στην τελική είναι πάμφθηνα. Αν τώρα, μιλάμε για τη super custom πατέντα βαλλίστρα ή composite long bow από έντερο μαύρου δράκου και κόκαλο bone golem που παίρνει ειδικά βέλη, αλλάζει το πράγμα. Όπως το ίδιο συμβαίνει και αν οι χαρακτήρες βρίσκονται σε ζούγκλα, στους πάγους ή κάπου αποκομμένοι, χωρίς εύκολη πρόσβαση σε πόλη ή περιπλανώμενο έμπορο. Γενικά σε πιο survival καταστάσεις, ναι, έχει νόημα να μετρά κανείς τα βέλη του. Κι αν πάει να το παίξει μάγκας και μαζεύει αυτά που ρίχνει από τα κουφάρια των αντιπάλων (και μπράβο του), ρίξτε ένα ζάρι∙ μερικές φορές σπάνε κιόλας. Πολλές φορές κι εγώ ως rogue ξεχνάω να πω πως μαζεύω τα daggers μου. Τι κάνω; Αν η μάχη είναι σχετικά εύκολη και δε βιαζόμαστε, θεωρώ πως τα έχω μαζέψει. Αν τελειώνοντας έχω 1 hp και οι υπόλοιποι είναι ξάπλα ή μας κυνηγάει κάτι, θεωρώ πως δε δίνω καμία σημασία στη λεπίδα μου. Και κάπως έτσι από 7 έχουν μείνει τα 5 μόνο…

Υλικά για ξόρκια

Τα γνωστά σε όλους material components, η κατάρα των spell casters και ειδικότερα των wizards. Και σε αυτήν την περίπτωση, έχω να δώσω παρόμοια συμβουλή στους DMs. Μην ασχοληθείτε ιδιαίτερα με

‘Αχ, Χνουδάτε, ξέρεις πόσα πρέπει να δώσω αυτό το μήνα για τα ξόρκια μου;’

αυτά. Ορίστε ένα μικροποσό ακριβώς για αυτόν τον σκοπό το οποίο θα ξοδεύει ο μάγος κάθε φορά που πηγαίνει σε κάποιο σχετικό κατάστημα για ανεφοδιασμό. Εννοείται πως από όλο αυτό εξαιρούνται τα υλικά που έχουν συγκεκριμένο κόστος στην περιγραφή τους, πχ. το focus των 1000 gp για το scry, ή το διαμάντι των 500 gp για το raise dead. Τώρα, αν θέλετε να δυσκολέψετε τον μάγο να βρει κάποια material components για να περάσετε μια ατμόσφαιρα φόβου προς τους spellcasters ή εάν ισχύει  απαγόρευση της μαγείας εντός ενός βασιλείου, όπως στη Falkovnia του Ravenloft, feel free∙ είναι πολύ καλή ιδέα, αρκεί να μην ξενερώσει ο παίκτης του μάγου, σκεπτόμενος πως το κάνετε επίτηδες.

Πόσα χωράνε μέσα σε ένα backpack;

Εύλογη απορία. Ξέρω πως υπάρχουν συγκεκριμένοι encumbrance rules. Θεωρώ πως είναι κάπως χαζό να υπολογίζει κάποιος συνεχώς εάν μπορεί να κουβαλήσει ακόμα ένα σπαθί, ή 4 healing potions. Από την άλλη, αν κάποιος θέλει να έχει μαζί του δύο σετ πανοπλιών, καμιά 5-6 λεπίδες, 2 τσεκούρια και 3 διαφορετικές ασπίδες, ε οκ, απλώς δεν μπορεί. Πιστεύω πως μια πιο λογική και αληθοφανής προσέγγιση που λαμβάνει υπόψη και το μέγεθος του χαρακτήρα χωρίς πολλές προσθαφαιρέσεις ενδείκνυται, εάν φυσικά έχεις συζητήσιμο και ώριμο party. Επίσης, κλασικό και διαχρονικό πρόβλημα παρουσιάζεται όταν οι παίκτες βρεθούν με άπειρα χρυσά νομίσματα, έχοντας μόλις σκοτώσει τον δράκο. Πάντα στο σημείο αυτό, ο DM θα πει «λοιπόν, έχουμε 3 δισεκατομμύρια χάλκινα νομίσματα, 2 εκατομμύρια ασημένια και καμιά 150 χιλιάδες χρυσά. Το πουγκί σας χωράει το πολύ 200 νομίσματα. Πώς σκοπεύετε να τα κουβαλήσετε;». Μην το κάνετε. Καταλαβαίνω πως ρεαλιστικά το πάτε σωστά, αλλά στερείτε από τους παίκτες (και τους χαρακτήρες) τη χαρά της σφαγής ενός δράκου, ίσως του πιο αντιπροσωπευτικού παραδείγματος όλου του DnD. Καλύτερα ελαττώστε το μέγεθος του θησαυρού, ώστε να χωράει ακριβώς στα πουγκιά και στα σακίδιά τους. Πιστέψτε με, θα το χαρούν περισσότερο.

Το βαλιτσάκι του Sport Billy

Είπαμε, είμαι 34 και δεν ντρέπομαι γι` αυτό (‘όχι πολύ τουλάχιστον). Θα υπάρξουν φορές που ένας παίκτης θα ρωτήσει τον DM «ε, δεν το γράφω πίσω στο gear/inventory αλλά λογικά έχω ένα παγούρι, σωστά;». Σωστά. Μην αναλώνεστε σε ανούσια πράγματα και εξοπλισμό που κοστίζει κάτω από 10 gp. Να

θυμάστε πως οι χαρακτήρες είναι κατά 90% adventurers, συνηθισμένοι να ταξιδεύουν και να κοιμούνται στο χώμα. Επομένως θα έχουν μαζί τους τσακμακόπετρες, ένα μαχαίρι για φαγητό, ίσως κάποιο τηγάνι, παγούρι, κάτι για να κοιμηθούν πάνω του (όχι sleeping bag, όπως είχα ακούσει παλιότερα) και σχοινί. Αυτό με το σκοινί παραδέχομαι πως θέλει προσοχή. Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δε θα κουβαλάει στα καλά καθούμενα σχοινί μήκους 200 μέτρων ώστε να περάσει το χάσμα με τη λάβα χρησιμοποιώντας το για γέφυρα. Επίσης, αν κάποιος χαρακτήρας επιλέξει να είναι ευγενής ή κάνας παράξενος μάγος κλεισμένος από πάντα σε μια βιβλιοθήκη, τότε ναι, μάλλον δε θα έχει τσακμακόπετρα πάνω του, ίσως ούτε και παγούρι. Μάλλον όμως θα έχει τα απαραίτητα για μια παρτίδα σκάκι, κάτι δεν είναι αυτό;

Αυτά για σήμερα. Περισσότερα την επόμενη φορά. Μέχρι τότε, είθε η Tymora να σας χαμογελά κι αν συναντήσετε κάποιον χρήσιμο βάρδο στις περιπλανήσεις σας, παρακαλώ να μου τον φέρετε. Δεν πιστεύω σε αυτούς.